زنان در تمامی سطوح تصمیم گیری در سراسر جهان کمتر حضور دارند؛ این یعنی دست کوتاه زنان از سیاست.
آمارهای جهانی حاکی از آن است که حضور زنان در مناصب سیاسی کلیدی در پستهایی چون ریاست جمهوری، نخست وزیری، وزارت و نمایندگی مجلس در مقابل مردان ناچیز است.
شاید درست ترش این باشد بگوییم؛ دنیای سیاست دنیایی مردانه است و برای همین هم است که گزارش سازمان ملل نشان می دهد، ۱۳۰ سال طول می کشد تا برابری جنسیتی در بالاترین مناصب قدرت حاصل شود.
برآورد سازمان ملل متحد همچنین نشان میدهد حضور زنان در مناصب سیاسی در جهان ۲۳ درصد است و این نرخ در بیش از ۱۶۰ کشور کمتر از ۳۰ درصد است.
امارهای جهانی چه میگوید؟
فقط ۲۶ زن در ۲۴ کشور و ایالت رییس اند و تنها ۲۱ درصد وزیران دولتها زن هستند.
اسپانیا، نیکاراگوئه، سوئد، آلبانی، کلمبیا، کستاریکا، رواندا، کانادا و فرانسه تنها کشورهایی هستند که حضور زنان در پست وزارت مساوی یا بیشتر از مردان است.
همچنین با نگاهی به آمارها می توان دید که فقط در ۱۴ کشور، ۵۰ درصد اعضای کابینه را زنان تشکیل میدهند. بنابراین ۵۵ سال طول میکشد تا برابری جنسیتی در مناصب وزارتی در کشورها به دست آید.
همین میزان اندک صندلی های وزارت هم که به زنان رسیده، عموما مربوط به وزارتخانههای خانواده، کودکان، منابع طبیعی و محیط زیست است .
در نمایندگی مجلس هم وضعشان چندان تعریفی ندارد، تنها ۲۵ درصد کل نمایندگان مجالس ملی کشورها زن هستند.
یکی از عوامل دور نگه داشته شدن زنان در سیاست این است که هیچ سهمیه قانونی برای ارتقای مشارکت زنان وجود ندارد و شاید برای همین است که حضور برابر زنان با مردان در سیاست دور از دسترس به نظر می رسد
غیبت زنان ایران در سیاست
ایران هم یک یاز همان کشورهایی است که زنان در سطوح بالای تصمیم گیری غایب نگه داشته شدهاند.
بر اساس اصل یکصد و پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ، رییس جمهور باید از میان رجال مذهبی و سیاسی باشد.
همین واژه رجال هم محل اختلاف است که رجل یعنی مرد و زن نمی تواند رییس جمهور شود.
در حیات ۴۳ ساله جمهوری اسلامی ، فقط یک زن بر صندلی وزارت تکیه زده
مرضیه وحید دستجردی، وزیر بهداشت در سال ۸۸ و در دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد.
اگرچه بعضی دولت ها معاونان زن را به کابینه هایشان راه داده اند که به زور تعداشان به انگشتان یک دست می رسد
علاوه بر ایران ، آذربایجان، برزیل، برونئی، عراق، لتونی، سنت وینسنت و گرنادینها، پاپوآ گینه نو، عربستان سعودی، تایلند و وانواتو هیچ زنی در پست وزارت قرار ندارد.
با نگاهی به نمایندگان زن مجلس در کل ادوار هم می توان دید ، بیشترین تعداد نماینده زن با ۱۷ نفر در مجلس قبلی بوده اند یعنی فقط ۵ درصد.
در این دوره مجلس هم ۱۶ زن به آن راه یافته اند که یک نفرشان بر اثر کرونا جان باخت.
در حوزه مدیریت شهری هم حضور زنان بسیار ناچیز است ؛ فقط نیم درصد.
در گزارشی که روزنامه همشهری منتشر کرده نشان می دهد : در هزار و ۴۲۴ شهر ایران فقط ۶ شهر، شهردار زن دارد
و عموما اصلا زنان جایی در استانداری ها ندارند.
با همه این اوصاف اما همین حضور انگشت شمار زنان در ساحت سیاسی جمهوری اسلامی که از فیلتر حکومت هم رد شده اند همواره محل انتقاد فعالان حقوق زنان بوده چرا که همین زنان سیاست بیشتر پابه پای مردان سیاست بودهاند تا درکنار زنان جامعه.
رقابت نابرابر
رقابت سیاسی در همه کشورها از مهمترین رقابت هاست و حضور غالب مردان در این عرصه باعث شده، منافع زنان خواسته یا ناخواسته مورد توجه قرار نگیرد.
به هر روی موانع فرهنگی ، قانونی، اجتماعی باعث شده زنان از مشارکت سیاسی دور بمانند و اراده حکومت ایران هم بر این است که که این شکاف جنسیتی بزرگ همچنان بزرگ بماند .