ماموران امنیتی جمهوری اسلامی از ورود خانواده‌های دادخواه زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ به آرامستان خاوران تهران جلوگیری کردند. این خانواده‌ها روز دوم شهریور بار دیگر با در بسته خاوران مواجه شدند و به ناچار، دسته‌گل‌ها و عکس‌های نزدیکان خود را پشت در این آرامستان قرار دادند.
منصوره بهکیش، مادر دادخواه اعدام‌های سال ۶۷ با انتشار مطلبی در اینستاگرام خود خبر داد «خانواده‌های خاوران» با در بسته این آرامستان و «ممنوعیت و اذیت و آزار گماشتگان جمهوری اسلامی و ماموران انتظامی» روبه‌رو شدند.
این مادر دادخواه که که شش عضو خانواده‌اش را در دهه ۶۰ از دست داده، به نقل از حاضران در خاوران نوشت که روز جمعه حدود ۱۰۰ نفر به این آرامستان رفتند و وقتی با در بسته مواجه شدند، تصاویر عزیزان اعدام شده خود را همراه با گل پشت در گذاشتند.
به گفته حاضران در خاوران، مسعود مومنی، نماینده وزارت اطلاعات در این آرامستان با عصبانیت عکس‌ها را برداشته، گل‌ها را لگدمال کرده است.
خانواده‌های دادخواه در پاسخ خطاب به او فریاد زدند: «چرا این‌کار را می‌کنید؟ بچه‌های ما را کشتید؛ با عکس و گل ما هم این کار را می‌کنید؟»
این خانواده‌های دادخواه در ادامه گل‌ها را در خیابان پر پر کردند، عکس گرفتند و با هم آواز «خاوران و سر اومد زمستون» را خواندند.
در تابستان سال ۱۳۶۷ به دنبال صدور فتوا و فرمان روح‌الله خمینی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های مختلف کشور از جمله اوین و گوهردشت به شکل مخفیانه اعدام و در گورهای جمعی و بی‌نام و نشان دفن شدند.
آمار دقیقی از تعداد اعدام‌شده‌ها وجود ندارد اما برخی ناظران، قربانیان را بین سه تا پنج هزار نفر و برخی بیش از این تخمین می‌زنند.
روز پنجم مرداد امسال نیز نیروهای امنیتی از ورود خانواده‌های دادخواه به آرامستان خاوران جلوگیری کردند.
نیروهای امنیتی در سال‌های گذشته بارها درهای آرامستان خاوران تهران را به روی خانواده‌های قربانیان بستند و به آن‌ها اجازه حضور بر سر مزار عزیزان اعدام شدهشان ندادند.
خرداد سال ۱۴۰۱ تصاویری در رسانه‌های اجتماعی منتشر شد که حاکی از نصب دیوارهای بلند بتنی دور گورستان خاوران و نصب پایه‌های دوربین‌های مداربسته در اطراف آن بود.
همان زمان گزارش‌هایی درباره سخت‌گیری بیشتر مسئول جدید آرامستان برای حضور خانواده‌ها و دیگر افراد بر سر مزار جان‌باختگان اعدام‌های سال ۶۷ منتشر شد.
تاکنون گزارش‌های مختلفی از تلاش جمهوری اسلامی برای تخریب قبرهای اعدام‌شدگان سال ۱۳۶۷ منتشر شده است.
خانواده‌های قربانیان طی سه دهه اخیر بارها خواستار پاسخگویی مقام‌های جمهوری اسلامی درباره اعدام عزیزانشان، تحویل وصیت‌نامه و مشخص شدن مکان دقیق دفن آنان شده‌اند.
مرداد امسال، گروهی متشکل از ۳۱۳ کارشناس سازمان ملل، برنده جایزه نوبل و سازمان حقوق بشری در نامه‌ای از ۴۵ سال «جنایات علیه بشریت» و «نسل‌کشی» در ایران به ویژه کشتار تابستان ۶۷ گفتند و خواستار ایجاد ساز و کاری بین‌المللی برای پاسخگو کردن جمهوری اسلامی و پایان دادن به مصونیت آن از مجازات شدند.
نویسندگان این نامه سرگشاده، فولکر تورک، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل را خطاب قرار دادند.
آن‌ها به قدردانی از شش سال فعالیت جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران و به ویژه تلاش‌های او برای افشای حقیقت در مورد اعدام‌های دسته‌جمعی دهه ۶۰ از جمله کشتار ۱۳۶۷ پرداختند.
نویسندگان نامه گفتند مشتاقانه آماده همکاری با مای ساتو، جانشین رحمان در زمینه پیگیری حقیقت، پاسخگو کردن جمهوری اسلامی، پایان دادن به معافیت حکومت از مجازات و تضمین عدم تکرار این جنایات هستند.