تحقیقات گروهی از محققان، نتایج قابل توجهی درباره حساسیت لمسی در بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی (ADHD) ارائه کرده‌است.

به گزارش سای پست این مطالعه که به تازگی در مجله بی‌ام‌سی سایکیاتری منتشر شده، نشان می‌دهد که بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی نسبت به افراد عادی، حساسیت بیشتری به محرک‌های لمسی دارند.

اختلال نقص توجه-بیش فعالی، یک اختلال عصبی رشدی شایع است که علائم اصلی آن شامل بی‌توجهی، بیش فعالی و تکانشگری است. این اختلال نه تنها کودکان، بلکه تعداد قابل توجهی از بزرگسالان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

به گفته مورگان فراست کارلسون، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی دکترا در دانشگاه لینشوپینگ، حساسیت لمسی در اختلال نقص توجه-بیش فعالی به طور گسترده در کلینیک‌ها و حتی در رسانه‌های اجتماعی و سایت‌های خودیاری مربوط به این اختلال گزارش شده‌است، اما بیشتر مطالعات بر کودکان متمرکز بوده‌اند. این اولین باری است که حساسیت لمسی به طور تجربی در بزرگسالان مبتلا به در اختلال نقص توجه-بیش فعالی مورد مطالعه قرار گرفته‌است.

این پژوهش با هدف پر کردن شکاف موجود در دانش علمی درباره حساسیت لمسی در بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی انجام شده‌است. محققان به دنبال بررسی ارتباط احتمالی بین افزایش حساسیت به لمس و مشکلات توجه و بیش فعالی بوده‌اند که از مشخصه‌های اصلی این اختلال است.

در این مطالعه، ۵۱ بزرگسال شرکت داشتند که ۲۷ نفر از آن‌ها مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی و ۲۴ نفر افراد با رشد عصبی عادی بودند. شرکت‌کنندگان مبتلا به این اختلال از یک کلینیک روانپزشکی انتخاب شدند و همگی از سوی یک روانپزشک مورد تشخیص قرار گرفته‌بودند. برای اطمینان از دقت نتایج، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا ۲۴ ساعت قبل از شرکت در مطالعه، از مصرف داروهای مربوط به اختلال نقص توجه-بیش فعالی خودداری کنند.

محققان برای اندازه‌گیری عینی حساسیت لمسی، از تکنیکی به نام «پتانسیل‌های برانگیخته حسی-تنی» استفاده کردند. این تکنیک، الگوهای امواج مغزی را در پاسخ به محرک‌های حسی، در این مورد تحریک الکتریکی عصب شعاعی در بازو، ثبت می‌کند. شرکت‌کنندگان در معرض سه نوع شرایط لمسی، لمس توسط خودشان، لمس توسط دیگری و لمس یک شیء بی‌جان، قرار گرفتند.

نتایج این مطالعه نشان داد که شرکت‌کنندگان مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی نسبت به شرکت‌کنندگان با رشد عصبی عادی حساسیت بالاتری به لمس داشتند و تحمل کمتری برای تحریک الکتریکی نشان دادند. از نظر فعالیت مغزی، بزرگسالان مبتلا به این اختلال کاهش قابل توجهی در دامنه پتانسیل‌های برانگیخته حسی-تنی در شرایط لمس خود و لمس از سوی دیگری نشان دادند. این یافته‌ها حاکی از آن است که افراد مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی در ادغام محرک‌های لمسی با مشکل بیشتری مواجه می‌شوند که ممکن است نشان‌دهنده اضافه بار حسی باشد.

علاوه بر این، مطالعه نشان داد که تفاوت‌های بیشتر در فعالیت مغزی با شدت بیشتر علائم اختلال نقص توجه-بیش فعالی، به ویژه بی‌توجهی، مرتبط است. این یافته نشان می‌دهد که مشکلات پردازش اطلاعات لمسی در افراد مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی ممکن است با علائم بی‌توجهی آن‌ها ارتباط داشته‌باشد.

نتایج این پژوهش نشان داد که علائم اختلال نقص توجه-بیش فعالی و حساسیت لمسی هم از نظر عصبی و هم از نظر رفتاری به طور مستقیم با هم مرتبط هستند.

این یافته‌ها می‌تواند پیامدهای چشمگیری در زمینه‌ی شناخت و درمان اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی داشته‌باشد. با درک عمیق‌تر رابطه‌ی میان حساسیت لمسی و نشانه‌های اختلال نقص توجه-بیش فعالی، متخصصان ا قادر خواهند‌بود راهکارهای درمانی کارآمدتری را ارائه دهند که به طور ویژه به مدیریت حساسیت‌های حسی کمک می‌کند.

با این وجود، این پژوهش با محدودیت‌هایی نیز روبرو بود. جامعه‌ی آماری مورد مطالعه به نسبت یکدست بوده و شامل بزرگسالانی فاقد سایر مشکلات شایع همچون اختلالات روان‌پزشکی یا سوءمصرف مواد می‌شد.

پژوهشگران معتقدند که مطالعات آتی می‌تواند با بررسی تاثیرات داروهای محرک بر پردازش لمسی می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی چگونگی تاثیر این داروها بر تجربه‌ی افراد مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی از محرک‌های حسی فراهم کند.