شورای شهر رم با اعطای شهروندی افتخاری به نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه نوبل صلح ۲۰۲۳، همبستگی خود را با او و مبارزاتش علیه سرکوب زنان و به منظور ترویج حقوق بشر اعلام کرد. همزمان محمدی در گفتوگو با روزنامه کوریهرهدلاسرا گفت از جنگ و استبداد بیزار است.
اعطای شهروندی افتخاری رم به محمدی، اقدامی به ابتکار مارکو دیاستفانو، سیاستمدار ایتالیایی عضو گروه «نوی مودراتی» بود که به اتفاق آرا از سوی شورای شهر رم، پایتخت ایتالیا، تصویب شد.
این شورا در بیانیه خود با اشاره به بازداشتهای خودسرانه و شکنجههای اعمال شده علیه محمدی که یکی از چهرههای برجسته در مبارزه برای حقوق بشر در ایران و از جمله حامیان اصلی کمپین علیه اعدام است، نسبت به ادامه حضور ناعادلانه او در زندان اوین تهران ابراز نگرانی کرد.
دیاستفانو در این باره گفت که اعطای این شهروندی افتخاری نشاندهنده همبستگی رم با همه افرادی است که بهطور ناعادلانه مورد تبعیض و نقض حقوق بشر قرار میگیرند.
محمدی روز ۱۶ مهر در نامهای به کمیته نوبل در سالگرد دریافت نوبل صلح نوشت: «روزی نه چندان دور سرود رهایی ما زنان از آپارتاید جنسیتی و سرود پیروزی مردم ایران از پایان دادن به استبداد را خواهید شنید. آن روز بیتردید فرا خواهد رسید و شما در جشن پیروزی ما سهیم هستید.»
از جنگ بیزارم
محمدی در سالگرد دریافت جایزه نوبل و در آستانه اعلام برنده سال ۲۰۲۴ این جایزه، در گفتوگو با روزنامه ایتالیایی کوریهرهدلاسرا، با تاکید بر افزایش سختگیریها و تشدید شرایط امنیتی خود در زندان گفت: «راه صلح، از دالان سیاه و ویرانگر جنگ محال است. من به همان شدت از جنگ بیزارم که از استبداد و به همان میزان صلحطلبم که دموکراسی را میطلبم.»
این فعال حقوق بشر، تحقق دموکراسی و پایان بخشیدن به هر نوع استبداد و پافشاری بر موازین جهانی حقوق بشر بی هیچ تزلزل و انحراف و پایان دادن به وضعیت آپارتاید جنسیتی را پیششرط یک صلح پایدار اعلام کرد که میتواند بنیادگرایی را کمرمق و رواداری و گفتمان دموکراسی و صلح را مسلط کند.
محمدی صلح را نه فقط فقدان جنگ، بلکه رهایی از هر نوع استبداد، سلطهگری، تبعیض، تهدید، وحشت و ناامنی تعریف کرد و گفت: «زندگی تحت آپارتاید جنسیتی، رنگ و نشانی از صلح برای زنان ندارد و مسببان جنگ، نه فقط برای اهل آن سرزمین و در زمانه جنگ، بلکه در تاریخ بشریت روسیاه و مطرودند.»
مبارزه ادامه دارد
برنده جایزه نوبل صلح ۲۰۲۳ با اشاره به تجربه زیسته خود از تبعیض، خشونت، استبداد و ظلم در جمهوری اسلامی تاکید کرد که این نظام زاویهای بزرگ و جدی با محور حقوق بشر و حقوق زنان دارد و نمیتواند جامعه امروز ایران را «در هیچ سطحی و حتی مذهبی»، نمایندگی کند.
محمدی در بخش دیگری از مصاحبه خود به تغییرات بنیادین منحصر به فردی اشاره کرد که پس از جنبش «زن، زندگی، آزادی» در ایران رخ داده است.
او تاکید کرد این جنبش نه فقط مشروعیت رژیم را آشکارا متزلزل کرده، بلکه پایههای ایده، فرهنگ، سنت و زیست دموکراتیک در جامعه را قوت بخشیده است.
به گفته محمدی، در ایران مردم تا زمانی که به سطح مشارکت جمعی تاثیرگذار بر دولت، جامعه و زندگی و زیست فردیشان نرسند، مبارزه را ادامه میدهند.
او گفت: «ممکن است مسیر پرفراز و نشیب باشد اما هدف مردم رهایی از استبداد، تبعیض، تحقیر و سلطهگری است.»
افزایش فشارها در زندان
محمدی در این مصاحبه به ممنوعیت ۵۰ روزه از تماس تلفنی با بیرون زندان و عدم اجازه نیرویهای امنیتی برای حضور او در مراسم خاکسپاری پدرش اشاره کرد و گفت: «از زمان بازداشت آخرم در تاریخ ۲۵ آبان ۱۴۰۰ تاکنون، بارها تقاضای تماس تلفنی با فرزندانم را دادهام که با آن موافقت نشده است.»
خانواده محمدی، ۱۲ مهر ماه خبر دادند که در یک ماه پیش از آن، سه بار از اعزام این زندانی سیاسی به بیمارستان برای انجام آنژیوگرافی جلوگیری شده است.
محمدی در این مصاحبه با اشاره به اینکه در طول سالها زندان با بیماریهای متعددی مواجه شده است، گفت: «در مجموع سیاست حکومت، از دست رفتن سلامت جسمی من است.»
محمدی سوم مهر و همزمان با سفر مسعود پزشکیان به نیویورک، در نامهای به دبیر کل و اعضای مجمع عمومی سازمان ملل، خواستار اقدامات فوری آنها برای توقف اعدامها در ایران، آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی و پایان سرکوب زنان و نهادهای مدنی مستقل در ایران شد.